17. Jarig met nieuwe kleren…

Wat ik leuk vind hier in Rwanda zijn de vuurvliegjes. ’s Avonds zie je ze goed als je buiten bent. Vanaf 18.00 is het toch donker dus tijd genoeg. Ik had er laatst eendje in mijn huis. Het doet met ook denken aan mijn kleuterschool: Het Vuurvliegje.

Helaas hoorde ik vorige week dat twee van de NCPD sector coördinatoren malaria hebben. Ik neem hier geen medicatie tegen omdat er zo weinig muggen zijn maar hierdoor ga je er toch weer over nadenken. Ze waren vooral heel rillerig. Ze hebben beiden medicatie en hopen snel te herstellen.

Afgelopen zondag kon ik mijn bestelde kleding ophalen echter het had een tijd geregend die dag en bij aankomst was de winkel dicht. Helaas! Ik was wel een beetje zenuwachtig of ze het naar mijn wens hadden gemaakt. Dan maar wachten tot morgen.

Op maandag hoorde ik, heel verrassend voor Rwanda, harde muziek passeren langs het kantoor maar ik had het genegeerd. Later hoorde ik weer muziek en zag mensen in beweging komen. Toen ben ik ook maar een kijkje gaan nemen. Het bleek de tourkaravaan van de Tour de Rwanda te zijn die die dag in Kibungo ging finishen. De fietsers waren onderweg maar we wisten niet waar ze uithingen. Na wat wachten toch maar terug naar het kantoor en gewacht op een tip van iemand uit Remera dat ze daar nu waren. Zo hadden wij tijd om naar de weg te lopen en de fietsers te zien passeren. Er doen geen Nederlanders mee. We konden alles goed zien want ze moesten bij ons kantoor heuvel op. Het is ook snel weer voorbij dus daarna rustig weer aan het werk.

Na het werk ben ik naar mu muyji gegaan om mijn kleding op te halen. Nou de zenuwen waren niet voor niets. Alle drie de stukken waren anders uitgevallen dan ik met internet print, handen en voeten heb geprobeerd duidelijk te maken. Zucht… Daar gaan we: de lange rok was niet wijd genoeg en de sluiting zat rechts (geen groot probleem maar andere sluitingen zitten altijd links) de print zat niet symmetrisch in het midden maar juist net uit het midden; de korte jurk was te lang, de halslijn was anders en er zitten te veel plooitjes in de rok; de lange jurk was naar mijn idee niet lang genoeg, de halslijn is anders en als ik ga zitten knal ik bijna uit de jurk rond mijn heupen. Je ziet eerst teleurstelling als reactie. Huidige situatie: de lange rok vind ik mooi. Juist de asymmetrie in de print heeft juist wel wat. De lange jurk heb ik geaccepteerd zoals hij is, op de hanger ziet hij er wat vormloos en als een nachthemd uit maar aan sluit hij goed aan. Ik moet er nu nog schoenen bij hebben, ja ik ben een vrouw. De korte jurk is inmiddels twee keer korte gemaakt tot knielengte. Het gevoel er als een pop uit te zien past wel bij de Rwandese kledingstijl.

Dinsdag was ik jarig. Weer een getalletje hoger. Via de mail en SMS kreeg ik allerlei lieve felicitaties maar Pacifique zei niets. Niet iedereen wist het natuurlijk dus ik kan het velen niet kwalijk nemen dat ze niets zeiden. Twee collega’s zeiden me wel happy birthday. ’s Avonds was er een feestje voor mij georganiseerd. Hier werd ik met zingen en een brandende fontein kaars onthaald. Het blijkt dat mensen je maar 1x feliciteren en dat dus als ze op je feestje komen. Ik moest op de bank gaan zitten en Eugene was de ceremoniemeester. Er was een heerlijke caketaart met versiering en nog een fonteinkaars. Toen ik de taart had aangesneden (met ontploffingsconfetti over me heen) kreeg ik een bord met allemaal kleine stukjes. Pacifique voerde mij het eerste stukje en ik hem de tweede. Toen werd ik uitgenodigd om de mensen langs te gaan om ieder een stukje taart te ‘voeren’. Voelde een beetje ongemakkelijk. Daarna was er meer taart voor iedereen en thee of frisdrank. Vervolgens waren er speeches van de compound owner, van Jean Paul, Pacifique en toen ik. Ja, er werd verwacht dat ik ook iets ging zeggen. Echt iets voor mij. Gelukkig spreekt vrijwel iedereen die er was voldoende Engels om mij te kunnen volgen. De volgende stap was het uitwisselen van cadeaus. Van Pacifique kreeg ik een kaart en mok met foto van ons er op. Van anderen kreeg ik nog meer kaarten. Tenslotte werd er gedanst. Ik hoefde niets te doen. Alles werd voor me gedaan. Ik stond geheel in de belangstelling. Dat was ongemakkelijk maar voelde ook erg goed door de aanwezigheid van mijn bevriende collega’s.

Gisteren was er een vergadering van het district NCPD comité in mijn kantoor en deze werd afgesloten met een lunch, om 15.30. Lekker, ik hoefde ’s avonds niet meer te eten.
Er waren elektriciteitsproblemen geweest de laatste drie dagen maar gelukkig kon ik wel weer een pot thee maken. Lekker met een boek op de bank.

Vanmiddag ga ik naar Kigali omdat morgen en zaterdag ik bijeenkomsten heb van VSO.
Morgenavond drinks and pizza voor Roos haar verjaardag en een beetje voor mijn verjaardag en nog een andere VSO-er. Morgen ook zien of er post uit Nederland snel is aangekomen of dat het gewoon drie weken duurt.

Groetjes,

Sarah