6. Een update van niets... nou ja wat kleine beetj

Na de zaterdag van het afscheidsdiner van Amy zijn er nog twee afscheids-socials geweest. Op zondag had zij een aantal head teachters uitgenodigd, de district education officer, haar vaste motor driver, cleaning lady en verder waren een VSO vriendin van haar er nog en Moses en ik. Het was een typisch Rwandese aangelegenheid met bruchettes, gebakken bananas, Fanta’s en tandenstokers. Er werd gezellig bij elkaar gezeten en daarna kwamen de afscheidspraatjes. Het was voor Amy een hele opgave om het droog te houden, ook een beetje voor mij, maar het is gelukt. Ze was tevreden over het gebeuren. De avond er na hebben Amy, Moses, Christ en ik nog een laatste avondmaal gegeten bij St. Joseph. Amy dacht ik neem eens iets anders: sizzling beef. Helaas heeft ze daar de hele nacht spijt van gehad. Dat was een minder prettige laatste nacht in Ngoma. Ze woont nu in Kigali en doet een project voor een andere organisatie, wel gerelateerd aan onderwijs. Ze is ook net naar Zanzibar geweest, ik zal haar eens vragen of het de moeite waard is, :-)

Ik heb inmiddels mijn eerste Kinyarwanda les gehad van Aloysie. Ze was best streng maar toen ze ontdekte dat ik niet in het onderwijs werkte en maar 1,5 jaar in Rwanda zou blijven heeft ze de tactiek veranderd. Nu gaan we mn. behandelen wat ik wil leren en kunnen zeggen of verstaan in Kinyarwanda. Helaas is de les afgelopen weekend niet doorgegaan. Ze was het vergeten en was bij haar familie. A.s. zaterdag herkansing

Vanaf 5 april is de regen wat geïntensiveerd maar het blijft goed te doen. Ik word er niet door gehinderd. Het is soms wel verrassend dat er uit een overdrijvende wolk enkele spetters kunnen vallen of enorme hoosbuien. Het is goed voor de plantjes maar soms wel even opletten voor zachte grond: rode modder. De papaya boom is omgevallen. Hij deed het sowieso niet zo goed maar toch. Ik eet wel regelmatig lekkere avocado’s uit de tuin. Deze doet het erg goed.

Zoals over de hele wereld zo’n beetje bekend is was het 7 april 20 jaar geleden dat de genocide in Rwanda losbarste. 7 April is een nationale vrije dag. Dit jaar heette het: Kwibuka 20: remember – unite- renew. De rest van de week was halve werkdagen zodat mensen bij herdenkingsactiviteiten konden zijn. Ik heb mij afzijdig gehouden van de officiële herdenkingen op 7 april en de rest van de week. Ik zag op tegen de emoties, de duur van de ceremonies en de Kinyarwanda. Ik heb op aanraden van mijn vader wel de documentaire FC Rwanda gekeken via uitzending gemist. Helaas was de internet snelheid zo dat er om deongeveer 20 seconden even geladen moest worden waardoor de uitzending zeker twee keer zo lang duurde. Ik vond het wel precies de situatie weergeven zoals ik deze hier ervaar. Tegen het einde van de documentaire herkende ik nog een man met een handicap uit Ngoma district. Grappig. Viel me direct op want hij heeft geen benen.
Gisteren heb ik wel het einde van een R.K. kerkdienst bijgewoond ter nagedachtenis aan de genocide. Het was druk. De zang van het koor hield wat te wensen over maar het lukte ze wel mijn ogen vochtig te krijgen. De situatie van samen zijn met de herhalende melodielijn maakte me een beetje emotioneel. Hierna liep iedereen in een stoet, achter een paar ‘Vestaalse maagden’ in zilver grijs met bloemstukken en een banner (de kleur van Kwibuka), naar een herdenkingsplaats achter het dorp. Misschien heb ik 1 andere blanke gezien, misschien niet. Bij aankomst kwam er ook een groep uit tegenovergestelde richting lopen. Er waren kaarsjes uitgedeeld die mensen brandend probeerden te houden. Dit was niet eenvoudig. Op de herdenkingsplaats werden de, ik denk graven, gezegend door de katholieke priester en bloemstukken gehuld in wit tule geplaatst door een paar verschillend religieuze leiders en leiders van het district. Het voelde als dodenherdenking in Nederland. Hierna waren er op een ander veld nog speeches maar die heb ik niet allemaal afgewacht. Ik vond het wel genoeg. Inmiddels was het 18.00u.
Winkels zijn ook deze week veelal dicht ’s middags of een deel van de middag.

Op het werk is het erg stil. Het is wachten op het krijgen van budget van VSO om weer activiteiten te ondernemen maar het nieuwe financiële jaar is net begonnen. Het is dus even geduld hebben. Er moeten nog beslissingen worden genomen. Mogelijk volgende week woensdag weer een workshop met Christiane uit Musanze. Ik kan wel het directe patiëntencontact missen. Een kantoorbaan is niets voor mij.

Er zijn recent wat tweede of meerdere hands rolstoelen in het district aangekomen. Deze worden uitgedeeld aan mensen die vooraf waren geselecteerd. Ik heb geen idee wie en wordt hier niet in betrokken. Ws. omdat het al vast lag. Er staan er nu nog drie in ons kantoor. Twee voor volwassenen en een voor een klein kindje. Als iemand nog ergens rolstoelen weet, ze zijn welkom. Er zijn er nog genoeg nodig.

Ik heb besloten om nu niet naar het huis van Moses te verhuizen. Ik kies nog even voor mijn privacy. Moses is een nogal sociaal type. Nu kan ik kiezen om sociaal te zijn of me terug te trekken. Geoffrey trekt nu eerst bij hem in. Na augustus kan ik het heroverwegen.

Uitslapen lukt soms wat beter door oogpad en oordoppen. Echter de vogels kunnen flink lawaai maken op het golfplaten dak. Ik heb inmiddels ook een paar muggenbulten. Door de toegenomen regen? Ik weet het niet. Ik was wat laks geworden met mijn klamboe maar toen ik een mug om mijn hoofd hoorde zoemen heb ik deze toch maar weer laten zakken. Er zijn zo weinig muggen dat ik geen muggenspul gebruik.

De E-reader doet goed zijn werk. Ook tijdens black outs is hij super want door de ingebouwde verlichting kan ik gewoon verder lezen. Ik hoef geen zaklamp te gebruiken.

Gisteren heb ik een indrukwekkend lange meeting bijgewoond. Achteraf bleek dat ik bij het hoofdgedeelte niet aanwezig hoefde te zijn, maar ja. Maandag begon gewoon met de standaard meeting maar werd gisteren gevolgd door een staf meeting. Dit hield in dat ik van 7.05 tot 13.35 op een houten stoel luisterend naar abracadabra heb zitten luisteren. Helaas was zowel de batterij van mijn laptop als telefoon onvoldoende om de tijd er mee te vullen. Ik had op een gegeven moment een zere kont. De meeting bleek echter wel belangrijk en ging over onder andere de samenwerking tussen het ‘bestuur’ en de staf van het district kantoor. Er schijnen issues naar voren te zijn gebracht en excuses gemaakt. Dit begreep ik achteraf van mijn collega Jacqueline.
De meeting bestond naar mijn idee uit monologen, wat emotionele inbreng van mensen maar ook gelach. Naar verloop van tijd zag ik wel zo iedereen wat inzakken.
Een voordeel was wel dat het direct lunchpauze was en kort na de lunch ik naar de kerk ben vertrokken.

Goede vrijdag is hier een vrije dag, ze doen niet aan tweede paasdag.

Wat ik nog wel leuk vind om te vertellen is dat ik soms kinderen zie (meisjes) die hun knuffel op hun rug geknoopt hebben zoals hun moeder hun broertje of zusje.
Tijdens mijn workshop vorige maand was er een man die blind was. Mensen moeten een aanwezigheidslijst invullen en tekenen tevens een lijst voor het ontvangen van hun transport money. De begeleider van deze man kleurde de duim van de man in met balpen en zetten een vingerafdruk. Goed gevonden dacht ik.

Groetjes,

Sarah