24. Blog tempo geeft einde aan…

Ik zie dat mijn laatste update al weer van meer dan 1,5 maand geleden is. Dit laat zien dat het einde er aan zit te komen. Niet veel boeiende dingen meer om te melden. Ik zal toch een poging wagen een update te geven.

In mei hebben Saskia en ik een poging gewaagd elkaar via Skype te spreken maar dit resulteerde in een gesprek als twee bejaarden met gehoorproblemen. Beetje lastig maar toch genoten van het contact en veel gelachen.

Inmiddels is mijn Nederlandse collega ET (uit Nijmegen) aangekomen in Rwanda en haar werk gestart in Nyagatare. Ze viel direct met haar neus in de boter met drie dagen VSO meetings en zo kon ze direct veel VSOers ontmoeten en de sfeer proeven. Ze begon haar tijd echter ook direct met een voetinfectie welke gelukkig goed is geheeld.
Op de eerste dag van VSO meetings was het de avond dat Shirley en Ado naar Europa zouden vliegen en die moesten tijd vol maken voordat ze naar het vliegveld konden. Zo ben ik voor de eerste keer naar de bioscoop geweest in Kigali: Mad Max Fury Road in 3D. Een interessante ervaring want het was een bizarre film met wel een grote rol van Charlize Theron. Zij speelde een stoere rol als vrouw met een arm amputatie en prothese. Toch nog iets met mensen met een beperking.
Na de eerste Quarterly Program Review Meeting was er een geslaagde sociale avond. Er werd enthousiast gedanst en zelfs een danscompetitie gehouden. Het hele aspect van integratie was interessant. Er was toch een soort groepvorming op de dansvloer: blank – zwart.
Na de tweede QPRM dag was er het afscheid van een volunteer dat werd gevierd bij een Chinees restaurant: heerlijk gegeten en een gezellige avond. Op zaterdag de vierde VSO dag afgesloten met een VolCom meeting. Alle vier de dagen waren goede productieve dagen. We hebben ook de nieuwe Country Director ontmoet. Hij komt oorspronkelijk uit Senegal maar heeft lang in Engeland gewerkt. Hij heeft een ‘bijzondere’ roepnaam: Papa.

Met een uit Kigali meegenomen nieuwe badkraan is mijn badkraan verholpen van lekken. Hij is zelfs chiquer dan die er eerst zat. Helaas is het bevestigingspunt van de doucheslang onder de kraan en niet erboven zoals bij de vorige. Nu kan ik niet de douche boven mijn hoofd houden tijdens het harenwassen maar moet ik een beetje door de knieën. Sinds die week zijn de avondlijke black-outs weer toegenomen. Ik heb weer kaarsen ingeslagen en die moeten soms ’s avonds aan, de ene keer wat langer dan de andere. Soms is het ook een soort knipperlicht: elektriciteit aan – kaarsen aan – elektriciteit aan- kaarsen aan - etc. Het is altijd hopen dat ik al thee heb kunnen maken voordat de elektriciteit uitvalt.

Bij de kinderen in Sake Health Centre zijn mooie ontwikkelingen te zien. Een blind en slechthorend jongentje krijgt een steeds betere zitbalans en een moeder heb ik zover gekregen dat ze haar zoon zelf probeert te laten eten met een lepel. Helaas is de lepel te groot en draait de lepel snel naar beneden door spasticiteit in bewegen. Toch krijgt hij wat binnen, de rest moet opgevangen worden of van de tafel, uit de schoot of van de vloer geraapt worden. Er zijn helaas ook menig schrijnende gevallen te zien. Met één kind heb ik echt te doen. Hij heeft enorme vergroeien in de knieën en is extreem mager door ondervoeding. Laatst zag ik dat de pupillen grijs aan het worden zijn dus dat ziet er allemaal niet goed uit. Door druk uit te oefenen proberen ze meer extensie in de benen te krijgen maar dit is erg pijnlijk.

Inmiddels gaan de bijkomsten voor de Rwanda Occupational Therapy Association ook door. Hiervoor ga ik 1x per maand naar Kigali. Ik heb laatst na zo’n bijeenkomst brood gekocht bij een winkel die Brood heet. De keten komt uit Nederland maar heeft ook zaken in Kampala en is nu in Kigali bezig naam te maken. Het brood is zonder suiker en lekker met zaden maar heeft wel expat prijzen. Pacifique moest er even aan wennen. Geroosterd met honing vond het uiteindelijk erg lekker.

Het voetbal seizoen is over, dus geen Arsenal wedstrijden in het weekend meer. Wel gezien hoe ze de FA Cup in Engeland hebben gewonnen.

Boven mijn voordeur waren mussen erg druk een nest aan het bouwen in een verlaten zwaluw bouwsel. Met hulp van Saskia zijn ze bestempeld als Grijskopmussen. Ik heb op een gegeven moment ook piepgeluiden uit het nest horen komen maar het is nu al een paar dagen erg stil en de ouders zie ik ook niet meer. Mogelijk waren de vogeltjes ouder en zijn ze veel sneller uitgevlogen dan ik had verwacht.

Wie wat bewaard heeft wat. Zo heb ik laatst heerlijk witte puntjes gegeten met pure hagelslag en vruchtenhagel uit miniverpakkingen die Marieke in Januari had meegebracht. Ik heb nog twee pakjes over.

Het betalen van water en elektriciteit verloopt precies omgekeerd van elkaar. Elektriciteit is prepaid en water wordt achteraf betaald. Ik vraag me altijd af hoe ze mijn watermeter aflezen of bepalen wat ik moet betalen want ik ben nooit thuis om iemand in mijn compound te laten om de meter af te laten lezen.

Begin Juni zijn we met collega’s naar het huwelijk van een andere collega geweest. Deze collega heeft me vorig jaar samen met Jacqueline mijn Rwandese naam UWINEZA gegeven. Eerst in de Katholieke kerk en daarna de receptie in de aula van het districtskantoor. Het koor in de kerk was warempel goed. Ik had in die kerk nog niet eerder zo goed horen zingen. Dat was een prettige bijkomstigheid bij de ongemakkelijke lage harde bankjes waar we op moesten zitten.

Met Pacifique ben ik op de motor (hij rijden, ik achterop) naar Mugesera sector getogen om mijn case study te interviewen voor VSO. Zij is één van de sector NCPD coördinatoren waar ik mee werk. Pacifique moest naast chauffeur spelen ook vertalen. Als dank voor ons bezoek kregen we vier ananassen mee, heerlijk maar een flink gewicht.
Die week ook weer naar Kigali voor dit keer Quarterly District Partner meeting en een dag met all the Partners van INSPIRED project. Altijd leuk om de anderen te zien en lekker te eten in Kigali. De eerste meeting heb ik genotuleerd, opletten dus. Ik het weekend er op op verjaardagsvisite geweest bij Ishja. Hij is de zoon van collega Bosco en werd 1 jaar.
Of het niet genoeg was de vrijdag erna opnieuw naar Kigali voor een reguliere SIG meeting.

Helaas ging het concert zaterdag 20 Juni van Stromae niet door. Ik had wel kaartjes, net als vele andere VSOers maar het mocht niet baten. Met schillende argumenten is Stromae niet gekomen. Het concert er voor in Kinshasa was ook al afgelast. Nu komt hij pas weer als ik weer in Nederland ben, erg jammer. Rwanda had zich er zeer op verheugd want Stromae is half Rwandees. Zijn vader is omgekomen tijdens de genocide van 1994.

Wel ben ik met 9 andere personen op studietrip naar Umutare School for the Deaf in Nyagatare geweest. Dit heeft de ogen van menig collega geopend dus dat was geslaagd. Ik heb gezellig met Isobel kunnen ketsen. Zij is een VSOster die daar werkt en in Juli vertrekt. Ik heb een mooie door dove kinderen gehaakte lap gekocht. Financiële ondersteuning voor de school die geen ondersteuning van de overheid krijgt. Geen enkele school voor speciaal onderwijs krijgt ondersteuning van de overheid. We zouden op de terugreis Gahini hospital bezoeken maar de reis vroeg te veel tijd zodat we dit tweede bezoek hebben moeten annuleren.

Afgelopen weekend was het weer UMUGANDA. Ik heb niet meegedaan met de collectieve activiteit maar heb het blad in mijn eigen compound opgeruimd. Dit was een aardige klus en helaas ligt er al weer nieuwe blad op de grond en in het gras. Er was helaas geen watertoevoer anders had ik ook nog de was gedaan. Deze moet maar tot morgen wachten. Op zondag ben ik mee geweest naar de buren van Pacifique voor een bijeenkomst ter ere van de 40 dagen na het overlijden van de moeder van de huisbaas en buurvrouw van Pacifique. Er waren lunch, speeches en gebeden. Daarna was het weer voorbij.

Vandaag presenteerde de district counsel het budget voor dit financiële jaar maar er is geen budget speciaal voor mensen met een handicap. We moeten het maar zien als inclusion en dat zij bij de budgetten van iedereen horen, zoals het hoort.

Morgen is het een vrije dag: Independence Day (vrij van België). Zaterdag is het Liberation Day (einde van de Genocide van 1994). Waarschijnlijk is in verband met Liberation Day volgende week maandag een extra vrije dag.

Nog maar twee werk activiteiten en dan zit het er op. Ik moet het een en ander aan rapporten schrijven ter afronding en een exit interview bij VSO hebben. Verder alleen maar vakantie met Saskia, yeah!!

Dat het einde er aan zit te komen blijkt ook uit het feit dat ik mijn returnticket inmiddels heb. Het plan is dat ik om 15.45 op Zaterdag 15 Augustus aankom na een reis van 12 uur en 10 minuten (volgens de papieren dan) Vraag me af hoe brak ik zal zijn. Ik moet namelijk al om 1.30 op het vliegveld zijn.

Dit was een korte opsomming van de gebeurtenissen hier. Niet echt om over naar huis te schrijven maar ik weet dat sommige mensen ‘wat voor update dan ook’ leuk vinden om te lezen.

Nog maar een kleine 7 weken waar ik nog vol van ga genieten.

Groetjes,

Sarah

P.S. Het is erg stil op muis en rat gebied. Zo anders dan bij anderen: Petra drie ratten in huis, Ségérien een groene mamba in de tuin.